بیزده ن ده بیر آیدان  ایلدن یاد ایله

2 - نشان داغی ،

دلی جیران سرین سویی ایچنده

قفله قاطر کندیمیزده ن گئچه نده

منگه له لر آرپالاری بیچه نده

بیچین چیلر یورقونوخدان یاتوبدی

توتلوخ مسجد باشون عرشه چاتوبدی

3 -  نشان داغی ،

 اکین چی لر یرلرینی هشلردی

دره دیزده دئیرمانلار ایشله ردی

دئیرمانچی دورمگینی دیشله ردی

دستانالار لاواش چورک ییئردی

اصلی کرم شعرلرینی دییردی

4 – نشا ن داغی

ننه لرین گونده ، یون دریدمه سی

رنگلی جوراب یاشال لارین هورمه سی

یون لری تل ، ایپ ایلین گورمه سی

چَهره لردن چریخ چیریخ سس چیخار

ننه لرین گوزلرینن یاش چیخار

5 – نشان داغی ،

بایرام گونی تازا گوینه ک گیینده

نزیه لری یومورتانی ییینده

قوناقلارا خوش گلدییی دیینده

هاممی دئیر یوز بئله بایرام اؤلسون

غملر گئتسین طوی اؤلسون آرام اؤلسون

6 – نشان داغی ،

 شیخ نصیرده قویولارا باخاندا

بئلچه سینی اؤز شالینا تاخاندا

تزلیغینان قویولارا آخاندا

اوزون ایپی اؤز بئلینه باغلاردی

ائمه دن یاد ایلیوب آغلاردی

7 -  نشان داغی ،

خججه خالا سؤوزولاری ده ره نده

هر ده نده بیر دردیغینان ییینده

شیرین شیرین ناغیللاری دیینده

منه باخوب ققاچکوب گوله ردی

قؤنشولوقون قایداسینی بیلردی

8 – نشان داغی ،

 اؤ زیوه نین سرین سرین چشمه سی

ال چشمه نین دورو سویون چیممه سی

حوری خالام دیندیرمه سی دینمه سی

آی دادی وار جویزلرین مه زه سی

شبسترین سرین سویا گوزه سی

9 – نشان داغی ، ئولکه میز آباد اؤلوب

یا شیانلار ئوره کلری شاد اؤلوب

شهریارین آدی بوردا یاد اؤلوب

انسانلارین قدرین بولن چوخ اُلسون

جهالت و نادانلوخلار یوخ اُلسون

تیرماه 1391 هادیشهر عیسی ودادی گرگری

ادامه مطلب

بازمیل شهرگرگر کرده این روح وروان...

پیرهستی گرگری.دوراست راه کی توان

عشق گرگر گرفتد برسر کجادوراست راه...

بهر دیدار وطن گر راه دوراست می توان

عاشقم برخاک گرگرنیست درحرفم ریا...

گرگری گرپا نهد کوه نشان گرددجوان

عمرسررفته زمن اری کهنسال گشته ام...

اهل دل اهل قلم هرگز نگردد ناتوان

زادگاهم گرگراست هرگز فراموشم نشد...

این سخن را می نویسم ازنهان اید زبان

می پرستم خاک پاکش کی فراموشش کنم...

می نویسم نام گرگر به دفتر هرزمان

عمراگرفرصت دهد هردم به دیدارش روم...

راضیم پیک اجل انجا بگیرد ناگهان

می شوم همراه یارانم که انجا خفته اند...

دفن گردم شهرگرگرپیش یاران دوستان

خود نمی دانم کجامن میروم برزیرخاک...

خاک تهران خاک گرگر یادگرجای جهان

عاشقان راپیری ناید بروجود پاکشان...

عاشق است برعاشفان ان حی قادرومنان

شاعران عاشقان دل زنده اند تاهست نفس...

پیرمی گردندولی هرگزنباشندناتوان

من نیم شاعرولی بااهل دل افتاده ام...

خار هم رشدمی کندنزدیک گل درگل ستان

گررسم برشهرگرگربوسه برخاکش زنم...

پیرگشتم لیک میروم تاکه کنم یک امتحان

گر که گشتم پیر اماشمع دل پرمی زند...

بهر مردان وفا دردامن کوه نشان

یاد گرگر می کند هر روز صدرموسوی...

ازخدا خواهد که اید پیش یاران دوستان

گرگری رابیشتریاران زدنیا رفته اند...

فاتحه خواند مدام تاشاد گردد روحشان

بو شعری یازان میر رحیم صدر موسوی گرگری